Keep your eyes on the stars and your feet on the ground.
Een inspirerende spreuk om mijn volgende blog te starten! Ik vertaal het als: Creëer je eigen geluk en blijf altijd trouw aan jezelf. Ik geloof niet in zelfmedelijden en zielig zijn. Je maakt je eigen keuzes en niemand anders is verantwoordelijk voor jouw geluk anders dan jezelf. Ja, soms zitten dingen tegen of gebeuren dingen anders dan verwacht, maar that’s life! Shit happens. So what? Niemand heeft leren lopen zonder eerst op je bakkes te gaan.
Ik weet nog goed dat ik jaren geleden in een burn-out belandde. Echt zo’n ‘dingetje’ wat er zomaar insluipt, want grenzen aangeven of een stapje terugnemen is best heel lastig. Dingen worden een gewoonte en dat wordt een manier van leven. Je hebt het ook niet echt in de gaten dat je een vervelend mens aan het worden bent, pas als je er zelf veel hinder van gaat krijgen. (En de buitenwereld je vooral probeert te vermijden.) Je slaapt slecht, bent alsmaar verdrietig en ‘down’, voelt je lichamelijk uitgeput, hebt voortdurend hoofdpijn en kunt je totaal niet meer concentreren. Laat staan de mood swings and ‘anger issues’. Ik veranderde van schattig meisje tot “Wicked Witch” in een vingerknip. In bepaalde situaties kan dat best handig zijn, maar heel goed voor je huwelijk is het zeker niet.
Het heeft een behoorlijke tijd (en wat uurtjes therapie) gekost om mijn gevoelens en gedachtes weer op de rit te krijgen. De grootste verandering was dat ik de confrontatie met mezelf aan moest gaan. En goed bij mezelf te rade moest gaan wat IK wil en niet wat de buitenwereld van mij verwacht. Uiteindelijk bleek dat het meer lag aan het gebrek aan eigenwaarde waarom het zo ver heeft kunnen komen. Inmiddels wist ik dus de achterliggende problematiek, maar om het dan ook een goede plek te geven vraagt een hoop geduld en tijd. Ik kon niet in een paar weken oplossen wat ik in jaren had ‘opgebouwd’. Stapje voor stapje moest ik weer leren lopen als het ware. Een “revalidatie” van vele maanden heeft uiteindelijk geresulteerd in de sterke vrouw (ik denk dat ik dat wel van mezelf mag zeggen) die ik inmiddels ben. Soms is het goed om zoiets mee te maken! Zelfreflectie is een mooi geschenk!
Voor alle domme keuzes en geen nee durven zeggen heb ik uiteindelijk zelf de tol moeten betalen. Burn-out hebben is echt niet leuk, zeker ook omdat met een passend maskertje op de wereld niet begrijpt wat er met je aan de binnenkant aan de hand is. Je leert handig met de situatie om te gaan, maar je kunt het pas verbeteren als je aan jezelf werkt en probeert dingen in de toekomst anders te doen.
Het leren omgaan met stress en moeilijke situaties gaat mij inmiddels een stuk beter af. Natuurlijk heb ik nog steeds momenten dat ik met mijn handen in mijn haar zit. (Ik vermoed dan ook dat de toename van grijze haren niet alleen maar ligt aan de leeftijd of de zorgen over mijn studerende zoon.)
Helaas lost de stapel met werkzaamheden niet vanzelf op, en moet je dus ‘dealen” met alle taken die op je liggen te wachten. Het hebben van een eigen bedrijf draagt ook niet erg bij aan een “relaxed” leventje. Niet alleen alle verantwoordelijkheden, maar zeker ook de enorme werkdruk, vragen soms het uiterste van je. Maar weet je…ik zou me geen ander leven meer kunnen voorstellen. Want los van de stress geeft het ook enorm veel voldoening. De vele positieve reacties van mensen op social media, de leuke producten waar je aan mag werken, elke dag weer een stapje vooruitgang boeken etc…wat een geweldig avontuur. Dit alles maakt mij een leuker mens. Ik zeg altijd tegen mijn wederhelft…blije ik, blije jij. Wat moet ik zonder zijn onvoorwaardelijke steun. Dank je schat! Onlangs kreeg ik het boek “Nice girls don’t get the corner office” als cadeautje met daarbij een lief briefje “Sammie heeft haar corner office al”. (Misschien moet ik toch maar eens vragen waarom hij de tekst “nice girl” achterwege heeft gelaten.)
Afgelopen juli (2018) ging ik op zoek naar geschikte fabrieken voor de productie van de inmiddels 60 + designs. Dat bleek zo makkelijk nog niet. Ten eerste Google je niet zomaar even “sportswear factories” en krijg je een lijst met opties. Daar waar ik voorheen op Alibaba gewoon willekeurige fabrieken kon vinden voor mijn promotionele producties, gaat het bij kledingproductie in EU net iets anders. De “goede” fabrieken zitten niet vindbaar op internet. Ik heb dus al mijn connecties in moeten schakelen om zo in contact te raken met een aantal fabrieken in Portugal. De meeste zijn niet geïnteresseerd in het werken met start-up bedrijven. Aan één kant snap ik dat ook wel. Ze ontvangen namelijk zo veel aanvragen van eenmansbedrijven en start-ups. Daar hebben ze enorm veel werk aan, en vaak draait het uit op niks omdat budgetten niet haalbaar blijken. Start-ups kunnen vaak geen enorme investeringen doen, terwijl je bij fabrieken altijd te maken hebt met minimale afnames. Zij moeten stof inkopen, machines speciaal afstellen en investeren in het maken van prototypes. Dit loont niet voor hele kleine oplages. Vandaar dat start-ups vaak schrikken van de aantallen die ze in eerste instantie moeten bestellen. In China is dit aantal vaak veel lager, omdat ze daar grote voorraden van stof hebben en ze producties van diverse klanten met elkaar combineren. Waardoor je relatief weinig hoeft te bestellen en toch nog hele gunstige inkoopprijzen ontvangt. (Los van de lage arbeidslonen en de werkomstandigheden.)
Als je bedenkt dat een kledingfabriek in Portugal gemiddeld 500 aanvragen per dag (!) ontvangt, dan snap je wel waarom ze niet zo gretig zijn als jij nummer 501 bent. Het heeft dus enorm veel overredingskracht gekost om ze uiteindelijk te overtuigen REVIVE een kans te geven. Het was gelukt om een aantal fabrieken te vinden die mij in juli wilde ontmoeten. Ik had me zeer goed voorbereid en daardoor zagen de meeste fabrieken al snel een groot verschil met andere start-ups. Zo werd mij door een aantal fabrieken verteld dat ze enorm verbaasd waren over het feit dat ik al technische tekeningen van mijn designs kon voorleggen. De meeste van hun (bestaande) “klanten” hadden vaak niet eens een tekening, maar enkel een idee van wat ze willen produceren. Een fabriek moet dan zelf vaak een tekening voor de klant maken. Dit kost enorm veel tijd (en ergernis).
Als je een goed partnership wilt opstarten zal je jezelf eerst moeten bewijzen, want voor jou vele anderen. Gelukkig daag ik mezelf altijd uit om net iets meer te geven, en dat wierp zijn vruchten af. Ik kwam dus in de bevoorrechte positie om zelf te bepalen met wie ik wilde samen werken.
Tijdens mij eerste reis naar Portugal had ik een stuk of 6 fabrieken op de planning staan. (Ik geloof dat je pas serieus genomen wordt, als je de moeite neemt om mensen face-to-face te ontmoeten. Uiteindelijk ga je een vorm van relatie met ze aan, en dan is het toch wel prettig als je weet wie je voor je hebt. Ook dit scheen niet heel ‘gewoon’ te zijn in de kledingbranche. De meeste klanten communiceren per email en vaak hebben fabrieken de klant nooit echt ontmoet. Raar vind ik dat. Ik vind het belangrijk om de faciliteiten met eigen ogen te zien en de sfeer te proeven binnen de fabriek. Hoe gaan ze om met hun personeel, hoe schoon is de fabriek, komen ze hun afspraken na etc. Al snel had ik mijn eerste ‘selectie’ klaar en wist ik met welke fabrieken ik het liefst wilde werken. Nu kwam het aan op de uitvoering van ‘hun werk’…namelijk de opstart van de eerste prototypes. Ook dat bleek een heel proces! Daar waar ik dacht dat ik voor de kerst 2018 wel mijn eerste collectie online zou hebben, bleek dat toch wel een vorm van “wishful thinking” (iets waar ik overigens een master in ben!).
Hoe het allemaal verder verliep met de prototypes vertel ik je in een volgende keer. Mij werd verteld…”maak je blogs vooral niet te lang, want dan leest niemand het”. Dussss…weer niet gelukt.
Ik ga ontstressen, voordat ik weer een burn-out krijg! Ik blijf toch liever even dat lieve schattige meisje, dus “hello yoga”…let’s do this.
Namaste,
